ساختن ظروف سفال متعلق به زمانی است که انسان در دشت زندگی می‌کرد و روستاهای اولیه شکل گرفته‌ است و یکجانشینی بوده ‌است. این ظروف معمولاً برای نگهداری مواد غذایی ساخته می شده ‌است. ظروف سفالی خاصیت فاسد نشدنی دارد؛ اما از سویی به دست آوردن این ظروف ، امکان تعبیر و تفسیر بخش‌های مهمی از زندگی انسان‌های اولیه را فراهم آورده‌است. مراحل ساخت و تحول ظروف سفالی عبارتند از :

• به وسیله دست (بدون چرخ سفالگری) که به روش‌های مختلف از جمله فتیله‌ای ساخته می شود.
• با چرخ سفالگری
• ساختن ظروف سفالی به شکل مجسمه یا حجم‌های ترکیبی : یعنی علاوه بر حفظ کاربری ظروف سفالی ، آن‌ها را به شکل مجسمه‌هایی از حیوانات یا حجم‌های ترکیبی ، که نشانه نوع نگرش آن‌ها به جهان هستی است می‌ساختند.

مطالعه در مورد زمان آغاز و پیدایش خط بدون بررسی نقوش حک شده روی ظروف سفالی امکان‌پذیر نبوده‌است. به ویژه ظروف مربوط به هزاره‌های ۵ و ۶ پیش از میلاد در این میان نقش غیرقابل انکاری دارد. در ایران قدمت سفالینه‌ها به بیش از ۱۰٬۰۰۰ سال می‌رسد. قدیمی‌ترین چرخ سفالگری و کوره پخت سفال در جهان در شوش یافت شده‌است. همچنین قدیمی‌ترین ظروف سفالی منقوش مربوط به ایران است.

در اواخر دهه چهل شمسی برادران ادهمی ( آقایان بایرامعلی و غلامعلی ) با کمک و تجربیات پدرشان آقای جلیل ادهمی کوزه کنان و برادر بزرگتر آقای خلیل ادهمی کوزه کنان اقدام به تاسیس کارگاه جدید خود نمودند. این کارگاه در حال حاضر هم فعال است و همچنان هنر سفالگری در آن جاری است. در این کارگاه ، کوزه های آب ، کوزه های مخصوص نگهداری ماست و پنیر و لبنیات ، خمره و کوزه های مخصوص کره گیری از شیر ، انواع گلدان و سایر کوزه های گرد در مصارف مختلف تولید می شود. مشتریان این کارگاه از افراد محلی تا شهرها و شهرستانهای استان های آذربایجان شرقی و غربی و اردبیل و تهران وجود دارند.